Gökkuşağı

Farklı kelimelerin aynı sırasındaki aynı harfiz seninle, içinde bulunduğumuz sırada farkllı anlamlara sebep oluyoruz. Yanımızdaki başkalıklara bağlıymış gibi davranıyoruz. başka bir kelimenin içerisinde nefes alamayacak gibi oluyoruz.
Kafamızın içerisinde sabitlenmiş gerçekliklerimizden kurtulamıyoruz.
Aslında bir kafesin içerisindeyiz ve öbür tarafa geçiyoruz. O cümlenin ilerisinde yeniden doğuyoruz, farklı anlamlar yaratmaya devam ediyoruz ama kendimizi hiç göremiyoruz.

Tek başına bir sorunun 3. seçeneği oluveriyoruz ve bizi seçmelerini umuyoruz. Üzerimizi karalıyorlar, ya doğru oluyoruz ya yalnış ya da silip vazgeçilen bir seçenek gibi kalıyoruz ortada. O an için önemli oluveriyoruz sonraki soruda anlamsız kalıyoruz.

Her bir durakta değerimiz değişiyor. Biz aslında düşülen ama kabul edilemeyen bir yanımızla uzaklaşıyoruz. Rüyalara giriyoruz,gülümsediğimizi kimse göremiyor, üzerimizden bir bulut geçiyor, yaprakları gölgelerini oluştururken kocaman ağaçların toprak yolların kenararındaki çakıl taşlarını kıskanıyoruz.

İliklerimize kadar ıslanıp, sonuna kadar uyanıyoruz.sonuna kadar hissediyoruz her bir anı.. mantığımız bizi uzaklaştırıyor, atıveriyor seni kafdağının arkasına.
mantığımı tutup atasım geliyor oraya.. nereye gitsem beni takip ediyor, unutmaya çalıştığım yerde önüme çıkıyor. en yakın dostum, hiç yalnız bırakmıyor. Düşsem o kaldırıyor...

tüm bildirdiklerimi unutup bir harf ömür biçtik değerlerimize.. Yüksek egolarımızı yerlebir ettik savaş sonrası, her bir parçamız kilometrelerce uzaklara dağıldı.

onunsa gökkuşağı gibiydi hikayesi..
zamanın birinde bir kaya varmış seni takip eden, zamanla hafiflemiş, ayaklarının dibindeki bulutun oluvermiş..seninle bulut olmuş, şeffaf ve dışa kapalı.

ne bulut ne gökkuşağı ne o alfabenin 3.sü...bildiğim bir şey var bu kez.. bu kez bir dilek tuttum içinde sen olmayan..

PSS