kabul

ruhuma sinen emanet duygularla
ezberini unuttuğum oyunun ortasındayım,
seyirciler sabırsız, dikkatsiz ve inanmış.
anlamıyorlar anlatamıyorum bu kez.
biraz sabır, çok yoruldum.
çünkü ben hep çoktum.

peşi sıra gelen an'lar, sesler , gölgeler,
tasarlanan kapılar ve girmek istemeyen benliğimin elini sımsıkı tuttum.
inatlarımla yüzleşirken, aynı anda sessizliğimle neşemi barıştırma çabama hayranken,
nereden çıktı bu damlalar bedenimden süzülüyor.

başrol ilizyonunu çektim çıkardım o perdeden
bir paradox daha tasarladım.
çevirdim attım.
önce ben atladım.

vazgeçtim bu gece o suratlardan
bilmeseydim keşke,
direndiğim her bilgi şimdi karşımda bekleyişte,
-nasıl devam edebilirdim hepsiyle? , bu sebeptendi unutman..., fısıltıyla.

zamanı gelmiş;
direndiğim sorular, anlamamazlıktan gelmelerim
hepsi yanıtlanacak, dinicek
eskisi gibi olmayacak
yakmayacak korkulan kadar
kabul

beklediğine değilen günün sabahı gibi

vedasını yapacak

en uzun basmağa çıkacak,

beklettiği için özür dileyecek...

PSS